بیماری خود ایمنی گوش یا اتوایمیون

بیماری خود ایمنی گوش داخلی (AIED) یا اتوایمیون یک اختلال نادر است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به ساختارهای داخلی گوش داخلی می‌کند. این اختلال می‌تواند علائمی همچون سرگیجه (vertigo)، زنگ زدن در گوش (tinnitus) و کاهش شنوایی را به همراه داشته باشد. بیماری خود ایمنی گوش داخلی بیشتر در خانم‌های میانسال دیده می‌شود، اما در افراد با هر سن و جنسیتی ممکن است رخ دهد.

در این مقاله، به بررسی علائم مختلف بیماری خود ایمنی گوش داخلی، روش‌های تشخیص آن و گزینه‌های درمانی موجود خواهیم پرداخت تا به شما کمک کنیم تا اطلاعات دقیق‌تری در این زمینه کسب کنید.

 کمتر از ۳۰٪ از افراد مبتلا به بیماری خودایمنی گوش داخلی (AIED) به سایر بیماری‌های خودایمنی که تمام بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند، مبتلا هستند. از جمله این بیماری‌ها می‌توان به آرتریت روماتوئید، لوپوس، اسکلرودرمی، کولیت اولسراتیو و سندرم شوگرن (سندرم خشکی چشم) اشاره کرد.

به دلیل شباهت علائم بیماری اتوایمیون با بسیاری از بیماری‌های گوش، تشخیص آن دشوار است و پیشرفت بیماری معمولاً به‌صورت موذیانه رخ می‌دهد. اغلب، پزشک معالج تا زمانی که بیماری به‌صورت دوطرفه و با افت شنوایی در هر دو گوش بروز نکند، به این بیماری مشکوک نمی‌شود. این موضوع به دلیل شباهت علائم آن با علائم عفونت‌ گوش است.

برای تشخیص بیماری خودایمنی گوش، پزشک ابتدا از بیمار درباره وضعیت سلامتی و سابقه پزشکی او سوالاتی می‌پرسد. سپس ممکن است معاینه فیزیکی انجام دهد و تست شنوایی(audiometry) بگیرد. علاوه بر این، تعادل بیمار را بررسی می‌کند تا ببیند گوش داخلی او چقدر با مغز هماهنگ است. در برخی موارد، پزشک ممکن است آزمایش خون نیز تجویز کند.

هرچند هیچ آزمایشی وجود ندارد که بتواند به‌طور قطعی بیماری خودایمنی گوش را تشخیص دهد، نتایج آزمایش‌ها ممکن است نشان‌دهنده یک واکنش خودایمنی باشند. در صورت مشاهده چنین نتایجی، مراجعه به یک متخصص گوش، حلق و بینی که در زمینه اختلالات خودایمنی آموزش دیده، توصیه می‌شود.

برای درمان بیماری خودایمنی گوش، پزشک معمولاً داروهایی برای کاهش التهاب گوش تجویز می‌کند؛ داروهای استروئیدی در دوزهای بالا می‌توانند برای کنترل این بیماری مؤثر باشند، اما به دلیل کاهش سیستم ایمنی بدن، ممکن است عوارض جانبی زیادی داشته باشند. بنابراین، معمولاً توصیه می‌شود مصرف این داروها بیش از چند هفته ادامه نیابد.

پس از مصرف داروهای استروئیدی، پزشک ممکن است داروهایی تجویز کند که سیستم ایمنی بدن را آرام کنند. داروهایی مانند آزاتیوپرین (Azathioprine) (ایموران)، سیکلوفسفامید (Cyclophosphamide) (سیتوکسان) و متوترکسات (Methotrexate) گاهی برای این هدف استفاده می‌شوند.

در صورتی که شنوایی بیمار کاهش یابد، پزشک ممکن است استفاده از سمعک (hearing aids) را توصیه کند؛ سمعک می‌تواند به بهبود شنوایی بیماران کمک کند. در نهایت، در صورت بروز کری کامل حسی-عصبی دوطرفه و از دست دادن کامل شنوایی حسی-عصبی، کاشت حلزون (cochlear implan) گزینه‌ درمانی مناسبی است. کاشت حلزون گوش تأثیر زیادی بر سیگنال‌هایی دارد که گوش به مغز ارسال می‌کند. بخشی از کاشت حلزون در پشت گوش قرار می‌گیرد، در حالی که بخش دیگر در حین جراحی زیر پوست سر قرار می‌گیرد.^asha

بسیاری از پزشکان برای تشخیص بیماری خودایمنی گوش داخلی (AIED) به پاسخ مثبت به درمان با استروئیدها استناد می‌کنند. داروهایی مانند دگزامتازون، پردنیزون و پردنیزولون معمولاً برای درمان این بیماری تجویز می‌شوند. متأسفانه، بهبود شنوایی در این بیماران به ندرت پایدار است. طبق بررسی‌ها، حدود ۶ درصد از بیماران به مرحله از دست دادن عمیق شنوایی پیشرفت می‌کنند، اما بسیاری از آن‌ها با کاشت حلزون گوش نتایج بسیار خوبی می‌گیرند.

با پیشرفت دانش پزشکی درباره بیماری خودایمنی گوش، روش‌های درمانی نوین و به‌روزتری در دسترس قرار می‌گیرد. ممکن است داروهایی با عوارض جانبی کمتر یا حتی روش‌هایی مانند ژن درمانی برای ترمیم سلول‌های آسیب‌دیده گوش معرفی شوند.

ما پیشنهاد می‌کنیم که در صورت مشاهده این نوع از اختلالات شنوایی سریعا به متخصص گوش، حلق و بینی مراجعه کنید. کلینیک گوش تهران در خیابان ولیعصر با داشتن بهترین متخصصان گوش، حلق و بینی بهترین خدمات را خدمت بیماران خود ارائه می‌دهد. اگر شما علاقه مند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد روش درمانی این اختلال هستید؛ با کلینیک گوش تهران تماس بگیرید.