بیماری منییر

بیماری منییر ناشی از اختلال در گوش داخلی است. گوش داخلی، درونی‌ترین قسمت گوش است و بعد از گوش میانی قرار دارد. برخی از بیماران مبتلا به منییر به اشتباه فکر می‌کنند بیماری‌شان مربوط به گوش میانی است.

کم‌شنوایی پیشرونده، وزوز گوش و سرگیجه‌های خود به خودی از راه‌های شک به وجود این بیماری هستند. سرگیجه به طور ناگهانی رخ می‌دهد، قابل پیش‌بینی نیست، چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشد و این یکی از بزرگ‌ترین مشکلات این بیماری است، زیرا فرد بیمار مجبور میشود کم‌تر در فعالیت‌های اجتماعی، خانوادگی، تفریحی و دوستانه شرکت کند. به همین دلیل افراد مبتلا به بیماری منییر بیش‌تر در معرض تصادف، سقوط و غیره هستند. این بیماری شامل علائمی مانند سرگیجه همراه با حالت تهوع، منگی، استفراغ و ضربان قلب نامنظم هم می‌شود.

وزوز گوش شامل شنیدن صدای سوت، همهمه، زنگ‌زنگ وغرش است که بیش‌تر در هنگام استراحت و لحظه‌ای که بدن آرام است رخ می‌دهد. کاهش شنوایی معمولا به صورت تدریجی شروع می‌شود و نوسانی است و گاهی بیمار ملزم به استفاده از سمعک می‌شود. این بیماری در سنین مختلف از جمله بین سن 40 تا 60 سال بروز می‌کند و به طور معمول یک گوش را مبتلا می‌کند.

در مرحله اول، بیماران تحت درمان دارویی قرار می‌گیرند که موجب بهتر شدن علائم این بیماری می‌شود. دارو‌های ضد سرگیجه به صورت موقت باعث تسکین می‌شوند، و گاهی هم تجویز دارو‌های ضد تهوع توسط پزشک صورت می‌گیرد. اما در مرحله بعدی، بیماران با استفاده از رژیم دقیق کم نمک و داروهای دیورتیک تحت درمان قرار می‌گیرند. برخی بیماران با روش درمان دارویی بهبود نمی‌یابند که تزریق برخی آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزید وستیبولوتوکسیک می‌تواند علائم و تاثیر آن بر بیمار را تا حدودی کاهش دهد. از دیگر روش‌های درمان بیماری منییر می‌توان به تمرینات توانبخشی سرگیجه و در بدترین حالت، قطع کردن عصب  وستیبولار اشاره کرد.